Baqueira Beret – 10 kultowych tras

Baqueira Beret to 167 km tras o różnej długości, stopniu trudności i urozmaicenia.

Poniżej przedstawiamy Wam 10 tras ważnych, kultowych, ciekawych… Tras, które trzeba poznać, a przynajmniej wiedzieć o ich istnieniu.

W ośrodkach narciarskich w Pirenejach i w ogóle Hiszpanii używa się nazw tras. I jak to w Hiszpanii bywa, nazwy mogą być w języku hiszpańskim, katalońskim, a w przypadku Baqueira Beret – arańskim.

Oto nasz lista:

Jedna z mitycznych czarnych tras. Znajduje się dokładnie na północnej ścianie  Baqueira. Ma spadek ponad 600 metrów. Początek znajduje się na wysokości 2464 m, na szczycie Cap de Baqueira. Koniec czeka w Orri, na wysokości 1850m. Całość zjazdu łączy w sobie skomplikowane zakręty i wiraże oraz spore przewężenia, jak chociażby ściana Arias. Daje również możliwość przebycia części drogi poza trasami.

Nazwa tej słynnej trasy została nadana w hołdzie jednemu z założycieli stacji Baqueira-Beret. Luis Arias był jedną z wielkich postaci hiszpańskiego narciarstwa. Był zawodnikiem i olimpijczykiem. I to on wraz z przyjaciółmi w latach sześćdziesiątych miał wizję stworzenia stacji narciarskiej właśnie w tym miejscu. Stacji, która cały czas nie przestaje rosnąc. Ze szczytu szlaku Luis Arias rozciągają się wspaniałe widoki na dolinę Baciver.

Nie jest to jedna trasa, ale szlak, który rodzi się z połączenia dwóch równie mitycznych czerwonych tras. Trasa Mirador zaczyna się na wysokości 2.447 m, natomiast trasa Baqueira kończy na 1.504 m. Jak łatwo policzyć to aż 943 m różnicy wysokości. Łączna długość tras to trochę ponad 4 kilometry! Kombinacja tych tras pozwala zjechać praktycznie z samej góry, z tarasu widokowego, z którego możemy podziwiać całą panoramę Pirenejów wraz z ich najwyższym szczytem Pico de Aneto (3.404 m) i dojechać aż do najniższego punktu stacji przy gondoli 1500 m. To szlak, na którym sprawdzisz swoją wytrzymałość!

Argulls to rejon stacji, który uruchomiony został w 1988 roku. Uważany jest za najbardziej śnieżny fragment stacji. Przez większość sezony trasa pozostaje w cieniu, a jej orientacja sprawia, że najbardziej jest podatna na północne fronty atlantyckie, tak ważne dla Baqueira.
Trasa oznaczona jest kolorem niebieskim, jest bardzo szeroka i uważana jest za jedną za spokojniejszych w ośrodku.

Najlepiej strzeżona tajemnica lokalnych narciarzy Val d’Aran i doliny Pallars. Znajduje się w sektorze Bonaigua, jest to czerwona trasa o specjalnej konfiguracji, na niektórych odcinkach wąska i w kształcie luf. Jest to zwykle mało uczęszczany szlak. Jest zorientowana na zachód i oferuje specjalne panoramiczne widoki z popołudniowym, zachodzącym słońcem.

Najlepiej strzeżona tajemnica lokalnych narciarzy Val d’Aran i doliny Pallars. Znajduje się w sektorze Bonaigua, jest to czerwona trasa o specjalnej konfiguracji, na niektórych odcinkach wąska i w kształcie luf. Jest to zwykle mało uczęszczany szlak. Jest zorientowana na zachód i oferuje specjalne panoramiczne widoki z popołudniowym, zachodzącym słońcem.

Skrajna strefa Dossau, otwarty w 1985 roku, z wyciągiem krzesełkowym i homologowanym przez FIS torem o tej samej nazwie, a także stokami, do których zapewnia dostęp (Ègua, 1, 2 i 3 oraz Marimanha) to sektor, który charakteryzuje się tym, że znajduje się na samym końcu sektoru Beret, co sprawia, że jest rzadziej uczęszczany, a oferuje fantastyczne widoki. Nasza rada? Najpierw podziwiaj widoki, a potem rusz w nieprzerwany długi i wijący się zjazd niebieska trasą Marimanha!

W 2000 roku na południowych stokach Tuc de Blanhiblar uruchomiono sektor o tej samej nazwie. Jeden z nielicznych sektorów stacji wyraźnie zorientowany na południe, który jest jednocześnie najchętniej odwiedzany przez tych, którzy uprawiają freski.

Łatwo dostępna z Blanhiblar, wizyta w tym sektorze jest obowiązkowa. Costarjàs pozwala nam cieszyć się południowymi strasami wzniesienia o tej samej nazwie, na ogół mało uczęszczanymi trasami. Niebieski stok Costarjàs to jedna z niewielu tras wyraźnie zorientowanych na południe. Ale ze względu na to, że znajduje się na wysokości 2300 m, jakość śniegu jest więcej niż gwarantowana.

Stadion Beret, zatwierdzony przez FIS, cieszy się reputacją szerokiego i wysoko cenionego przez drużyny startujące w zawodach, zwłaszcza że posiada odrębny wyciąg orczykowy, który pozwala unikać bardzo uczęszczanego krzesła Dera Reina.
Od sezonu 2017-18 stadion Beret nosi nazwę Fernández Ochoa Stadium.

I na koniec polecamy odwiedzić sektor La Peülla, który znajduje się już w Valls d’Àneu i jest, wraz z sektorem Dossau, jedynym hydrologicznie położonym na południowych lub śródziemnomorskich zboczach ośrodka. Wiosenne schodzące śniegi z tych zboczy zasilają rzekę Noguera Pallaresa, a zatem rzeki Segre i Ebro.
La Peülla to zwyczajowo obszar dla narciarzy wjeżdżających z dolin Àneu. Z pewnością jest to najbardziej słoneczny obszar w całej domenie. Trasa Peülla, czerwona i ułożona w literę „S”, pozwoli nam uchwycić najbardziej śródziemnomorską atmosferę Baqueira.